Δουλειά που διάλεξες ζωή

Δουλειά που διάλεξες ζωή

Την στήνεις έξω από σταθμούς
με τ’ άσπρο φορτηγό σου
κι όποιον μπανίσεις σταματάς
και του μιλάς.

Ξέρεις το ποίημα σου καλά
και να τους ψήνεις όλους
πίσω τα όνειρα πετάς
και ξεκινάς.

Ρεφραίν
Δουλειά που διάλεξες ζωή
να θρέψεις τα παιδιά σου
σε μια καρότσα μας πουλάς
για παλιοσίδερά σου.

Δουλειά που διάλεξες ζωή
να θρέψεις τα παιδιά σου
ξεφόρτωσε μας όπου θες
και σε καλή μεριά σου.

Την μια εδώ την μια εκεί
την άλλη κύκλους κάνεις
κι αργά σε πήραμε γραμμή
στην διαδρομή.

Τις φορτωμένες μας στιγμές
στον πόνο τις ξεπλένεις
και σου πληρώνει τις χαρές
μ’ επιταγές.

Κουκάς Γιώργος

Εκκλησάκι

Εκκλησάκι

Για θυμήσου το παγκάκι
Κάπου την Πειραϊκή
Είχες χέρια σταυρωμένα
Μάτια χείλη αλλού στραμμένα
Κι έκλαιγε ο Απρίλης μήνας
Ανοιξιάτικη βροχή

Τόσα χρόνια στα χαμένα
Πήγε στράφι μια ζωή
Την αγάπη την δική μας
Τι κι αν ήταν παιδική μας
Σε παγκάκι ξηλωμένο
Την αφήσαμε νεκρή

Τώρα η νέα δεν σ΄ αφήνει
Την παλιά να πάς να δεις
Μόνος έφτιαξα εκκλησάκι
Με τα ξύλα απ’ το παγκάκι
Στην αγάπη μας το ανάβω
Πρωϊνά της Κυριακής

Κουκάς Γιώργος

Το κόκκινο Peugeot

Για την οδό Λάμπρου Κατσώνη στο Μοσχάτο
Ένα μικρό συνεργειάκι εκεί πιο κάτω
Μπείτε να πάμε μ΄ ένα κόκκινο Πεζώ

Το αφεντικό ένας χοντρός και όλο λείπει
Και ευτυχώς γιατί όταν θα ‘ρθει σκέτη λύπη
Μέσα στα πόδια μας δεν κάνουμε δουλειά

Η Βαγγελιώ η γραμματέας στο γραφείο
Φτιάχνει καφέδες, το χει κάνει καφενείο
Μας παραγγέλνει μαϊμού ανταλλακτικά...

Και δεν μας ένοιαζε η ζωή που χάνει λάδια
Καμένες φλάντζες ας γυρίζαμε τα βράδια
Τα φτιάχναμε όλα και με άλογα πολλά

Και ας ανέβαζε η ζωή θερμοκρασία
Θα πέσει λέγαμε, μην δίνεις σημασία
Είχαμε πάντα τα εργαλεία τα σωστά

Να κι ένας μάστορας Μηνάς απ΄ το Μοσχάτο
Ψάχνει την βλάβη σ΄ ένα αμάξι από κάτω
Με έναν Γιωργάκη για πιστό του βοηθό

Για την οδό Λάμπρου Κατσώνη στο Μοσχάτο
Βάζω την πρώτη και το γκάζι μου στον πάτο
Κάνω στροφή και με χειρόφρενα θα μπω

Για ράλι Ακρόπολις θα λέμε ιστορίες
Και για τις γκόμενες που γίνανε κυρίες
Για μια ζωή ας παραμείνω βοηθός

Κουκάς Γιώργος

Κατέβα κάτω ρε Θεέ

Κατέβα κάτω ρε Θεέ…

Για κάτσε λένε να πάρουμε κι αυτά
Κι από την άλλη δεν έχουμε λεφτά
Λεφτά δεν έχουνε και τρέχουν στα μπουζούκια
Κι ύστερα λένε έχω φάει κάτι παλούκια.

Ρεφραίν
Κατέβα κάτω ρε Θεέ και βάλε τάξη
Όλοι τα θέλουνε μην βρέξει και μην στάξει.
Κατέβα κάτω ρε Θεέ έστω για μια μέρα
Κι άσε τους Άγιους δεν θέλουνε φοβέρα.

Την μία λένε δουλεία κουραστική
Κι ακούς την άλλη δεν έχουμε δουλειά
Δουλειά δεν έχουνε και πάνε για καφέδες
Κι απ΄ τους φραπέδες έχουν γίνει σαν κεφτέδες

Ρεφραίν
Κατέβα κάτω ρε Θεέ και βάλε τάξη
Όλοι τα θέλουνε μην βρέξει και μην στάξει
Κατέβα κάτω ρε Θεέ έστω μια μέρα
Κι άσε τους Αγιους, δεν θέλουνε φοβέρα.

Βλέπεις την μια φαγιά να τα πετάνε
Κι από την άλλη δεν έχουνε να φάνε
Φαί δεν έχουνε να φάνε τα παιδάκια
Και βλέπεις έξω να πλακώνουν παϊδάκια

Κουκάς Γιώργος

Ηθελα να 'ξερα

Ηθελα να ‘ξερα
Τι κι αν το γέμισα με χρώματα στους τοίχους
και μέσα από όλα τα παντζούρια μπαίνει φως
χωρίς εσένα έχει γίνει ένα σπίτι
σαν ουρανός που είναι μόνιμα χλωμός.

Ρεφραίν
Ήθελα να ’ξερα φιλότιμο λιγάκι
δεν σου ’χει μείνει να ρωτήσεις πως περνώ
στην αγκαλιά που μέσα βάζεις έναν άλλο
έχεις ξεχάσει ότι έζησα κι εγώ.

Ήθελα να ‘ξερα φιλότιμο λιγάκι
δεν σου’ χει μείνει να ρωτήσεις πως περνώ
και στον ζητιάνο που θα δεις θα δώσεις κάτι
πέτα μου λίγη σημασία για να ζω.

Τι κι αν κατάντησα κορνίζα σκονισμένη
μες της ψυχής σου το συρτάρι το κρυφό
τις βροχερές σου Κυριακές θα το ανοίγεις
και θα μ’ αφήνεις δαχτυλιές σου να φιλώ

Κουκάς Γιώργος

Που θα μου πας

Που θα μου πας

Τόσο καιρό ένα ποτό σου λέω να πιούμε
πως έχεις διάβασμα μου λες και δεν μπορούμε.
Τόσο καιρό για έναν καφέ σου λέω να πάμε
όλο χυλόπιτες πετάς λες και πεινάμε.

Ρεφραίν
Που θα μου πας, που θα μου πας
θα σε στριμώξω που θα πας.
Που θα μου πας, που θα μου πας
στο τέλος θα παρακαλάς
που θα μου πας.

Μπορεί τα μάτια να μην έχω του Τραβόλτα
Έχω το πείσμα και θα βγείς μαζί μου βόλτα
Μπορεί αμάξι να μην έχω το Φερράρι
έχω καρδιά κι έχει μια χαίτη από λιοντάρι…

Κουκάς Γιώργος

Πέτρινες συγνώμες

Πέτρινες συγνώμες

Ήθελα απόψε να σου πω μια καλησπέρα
κι ας με παράτησες στον κόσμο σου πιο πέρα
σε κατηφόρα να κυλίσω με νεκρά

Εγώ δεν πήρα να μιλήσω στον αέρα
και μη το κλείνεις είμαι μόνος εδώ πέρα
σ’ ένα χαντάκι στο δικό σου πουθενά

Ρεφραίν
Παραείναι τραβηγμένο
στην κατάσταση που μένω
να μην έρθεις να με δεις
Παραείναι τραβηγμένο
να μ’ αφήνεις να πεθαίνω
πως αντέχεις, πως μπορείς.

Ήθελα απόψε να σου πω πως μου’ χεις λείψει
ίσως περίμενες να έχω καταλήξει
σε κάποια αλάνα για ανακύκλωση καρδιάς

Ποιος να κατέβει και από πού να με κρατήσει
σε ποιο σημείο του κενού σου να πατήσει
πονάνε οι πέτρινες συγνώμες που πετάς.

Κουκάς Γιώργος

Εχω κόψει τις κρεπάλες

Εχω κόψει τις κρεπάλες

Σαν τιναγμένη στάχτη δίπλα στο τασάκι
έξω έχει πέσει η δική μας η ζωή
δεν έχω τράκα να σου δώσω άλλη αγάπη
την τελευταία μου την κάπνισες κι αυτή.

Στην ιδέα πως γυρίζω
το τσιγάρο ξανά αρχίζω
έχω κόψει τις κρεπάλες
στις αγάπες τις μεγάλες.

Έχει παύλα και τελεία
η δική μας ιστορία
δεν ανοίγω παρενθέσεις
σε χαμένες υποθέσεις.

Άδικα τρίβεις τις μουντζούρες να μου βγάλεις
άφησε τρύπα η καύτρα σου και με πονάς
τώρα τι ψάχνεις και τι μπάλωμα να βάλεις
δεν είναι εργόχειρο η καρδιά να την κεντάς.

Kουκάς Γιώργος

Λιγες λέξεις και αντρίκιες

Λιγες λέξεις και αντρίκιες

Πάνω στην καρδιά σου πάτα
Την αριστερή σου κράτα
Την ζωή μου δίχως φρένο
Από την καρδιά πηγαίνω

Πάνω στην καρδιά μου πάτα
Την αριστερή μου κράτα
Δεν υπάρχουν παραβάσεις
Ούτε τέρμα για να φτάσεις

Πάνω στην καρδιά μου πάτα
Την αριστερή μου κράτα
Μπες με όσα στα δικά μου
Τα απαγορευτικά μου

Λίγες λέξεις και αντρίκιες
Μέσα στην καρδιά μου μπήκες
Λίγες λέξεις και αντρίκιες
Και σου λέω πως δεν βγήκες

Κουκάς Γιώργος

Της NASA τα λημέρια

Της NASA τα λημέρια

Λέω να πάμε κρουαζιέρα με τα’ αμάξι μου
Να διασχίσουμε της NASA τα λημέρια
Μες τα μπαγκάζια μας μη βάζεις χειμωνιάτικα
Εκεί που λέω έχει μόνο καλοκαίρια

Μόλις περάσω τα διόδια της ατμόσφαιρας
Στο ηχοσύστημα θα βάλω το κομμάτι
Τέρμα στα σύννεφα και πάτωμα τα γκάζια μου
Στο βενζινάδικο Αλκηστις Πρωτοψάλτη

Οι δορυφόροι θα ναι στάση στην ανάγκη μας
Θα μας κοιτάνε σαν χαζοί οι αστροναύτες
Θα σε πηγαίνω για καφέ μέχρι τον Σείριο
Και στην Σελήνη θα σου κάνω τις αγάπες

Κουκάς Γιώργος

Η καρδιά μου

Η καρδιά μου

Η καρδιά μου ένα σπουργίτη
Και κλεισμένη σ΄ ένα σπίτι
Που έχει δέντρα και αυλές
Κεραμίδια με φωλιές

Με αντίξοες συνθήκες
Φτερουγίζει σε αντίκες
Ξαποσταίνει σ΄ ένα πιάνο
Με ξεκούρδιστες χαρές

Ρεφραίν
Την ζωή μου είπα ρίχτη
Σε μια λίμνη μ΄ ένα δίχτυ
Από φύλλα να γεμίζει
Κι η ψυχή μου να σαπίζει

Η καρδιά μου ένα σπουργίτη
Και κλεισμένη σ΄ένα σπίτι
Δεν της φέρθηκαν καλά
Και πετάει χαμηλά

Η καρδιά μου που κουτσαίνει
Συνεχίζει κι ανασαίνει
Έμαθε να επιβιώνει
Μέσα σε θολά νερά

Κουκάς Γιώργος

Το σαλιγκάρι

Το σαλιγκάρι

Παραμυθένια μοιάζουνε
Το σώμα κι η μορφή της
Μα παραμύθια ήτανε
Τα πάντα στην ψυχή της

Δεν ήθελε στο πλάϊ της
Να μ’ έχει παλικάρι
Στα πόδια της με ήθελε
Να μ΄ έχει σαλιγκάρι

Και σαλιγκάρι έγινα
Για να την συγκινήσω
Και αναγκάστηκα γι αυτήν
Τη λάσπη να φιλήσω

Τα φύλλα της δεν είχανε
βροχή να ξεδιψάσω
στα βράχια της δεν έβρισκα
καρδιά για να περάσω

Λίγη αγάπη χαμηλά
Δεν κοίταξε να δώσει
Προτίμησε με άλλονε
Στο χώμα να με λιώσει

Κουκάς Γιώργος

Φως

Φως

(διασκευή από Illusions)

Ξυπνάς, κοιτάς, τον ήλιο αναζητάς
Και κλαις, που δεν μπορείς να πας
Την γη περπάτησες, νύχτες αγάπησες
Και τα δάκρυα στους ώμους σου κρατάς

Ρεφραίν
Φως, Θεού, καρδιάς και ουρανού
Στο φως κυλάς, με φως μιλάς
Στο φως αφήνεσαι, με φως τυλίγεσαι
Τα σκοτάδια με τα φώτα σου σκορπάς

Ξυπνάς, ρωτάς, αλήθειες μαρτυράς
Και κλαις, και μόνη προχωράς
Στο φως αφήνεσαι, με φως τυλίγεσαι,
και μαζί με φως στο άνεμο πετάς

Κουκάς Γιώργος

Μεξικό

Μεξικό

Αμα κερδίσω το λαχνό
Ρίκο, ρίκο, ρίκοκό
Εγώ θα πάω στο Μεξικό
Να πίνω ρούμι και μπατίντα
Με τον Γκονζάλες και την Φρίντα

Αμα κερδίσω τον λαχνό
Ρίκο, ρίκο, ρίκοκό
Εγώ θα πάω στο Μεξικό
Θα βάλω εκείνο το σομπρέρο
Και θα το παίξω πιστολέρο

Αμα κερδίσω το λαχνό
Ρίκο, ρίκο, ρικοκό
Εγώ θα πάω στο Μεξικό
Θα βρώ και πέντε Μεξικάνες
Να μου φυτεύουνε μπανάνες

Κουκάς Γιώργος

Νατάσσα

Νατάσσα
Φοβάμαι μη με πιάσουνε στα πράσα
Κι αρχίζουνε να λένε, ρε μπαγάσα
Κι αρχίσουνε να λένε, ρε μπαγάσα
σου γυάλισε στο μάθημα η Νατάσσα

Ρεφραίν
Νατάσσα, Νατάσσα
Γυναίκα στερεοφωνική
Με πρίμα και με μπάσα

Νατάσσα, Νατάσσα
Αν ήμουνα ηγούμενος
Θα πέταγα τα ράσα

Τι άλλο να σας πω για την κοπέλα
Νατάσσα πιο γλυκιά κι απ’ την Nutella
Νατάσσα πιο γλυκιά κι απ’ την Nutella
Την είδα και μου έσπασε η κουτέλα

Κουκάς Γιώργος

Κάνε δεξιά και φίλα με

Κάνε δεξιά και φίλα με

Εχεις αρχίσει μες τ’ αμάξι τα δικά σου
Εδώ χωρίζουμε και συ με το χαβά σου
Βάζεις πιο πάνω το δεσμό της κολλητής σου
Το μανικιούρ, το πεντικιούρ και το μαλλί σου

Πρωί, πρωί μέσα στ΄αμάξι τα γνωστά σου
κλείσ΄το τηλέφωνο και κοίταζε μπροστά σου
Ας την αγάπη μας λιγάκι να ρολλάρει
Γιατί μας βλέπω καραμπόλα σε φανάρι

Ρεφραίν
Κάνε τώρα δεξιά, και φίλα με, φίλα με
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε
Κάνε δεξιά και φίλα με, φίλα με
Έτσι για να μην βαριόμαστε

Κάνε τώρα δεξιά και φίλα με, φίλα με
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε
Κάνε δεξιά και φίλα με, φίλα με
Σε δουλειά να βρισκόμαστε

Θα ‘ρθεις το βράδυ να μου πεις για την δουλειά σου
Κι αντί για χάδια θα πνιγώ στην κουταλιά σου
Πώς να στο πω για να ιδρώσει το αυτί σου
Μου χει κηρύξει απεργία το φιλί σου

Κουκάς Γιώργος

Σούζα μπαντιλίκι

Σούζα μπαντιλίκι
Σούζα μπαντιλίκι, δίχως χαρτζιλίκι
Σάκα και βραβείο, τσάμπα το πτυχίο

Κράνος και καπέλο, σκαλωσιά, πινέλο
Γκόμενες και μπάλα και ζωή τραμπάλα

Σούζα, χαμογέλα, μες την χαμοκέλα
Ζάπινγκ στην οθόνη, μάπα το κυδώνι

Σούζα, Κολωνάκι, ρόμπες με σακάκι
Γλάστρες και ψωνάρες, παίζουν τις κουμπάρες

Σύνταγμα και σούζα, πάρτε καραμούζα
Μπάτσοι και βιτρίνες, κλείσανε κουρτίνες

Σούζα και με κρίση, διακοπές Παρίσι
Κι όποιον δεν τον παίρνει, Μύκονο και γέρνει

Σούζα και φρενάρω, γάμος και παρκάρω
Δάνεια και νοίκι, αλμυρό φιστίκι

Κουκάς Γιώργος

Πατημένα 32

Πατημένα 32

Πατημένα 32
Ανεβαίνω σε διπλό λεωφορείο
Δυό παιδιά στην γαλαρία
Μου θυμίζουνε τα χρόνια στο σχολείο
Όταν ήμουνα δεκάξι
Μες την τάξη τα σκονάκια στο θρανίο
Το μυαλό μου στην δασκάλα
Και στα μπούτια της αντί για το βιβλίο

Πατημένα 32
Και πηγαίνω στην δουλειά με λεωφορείο
Κατεβαίνουνε φαντάροι
Και θυμάμαι τις σκοπιές μέσα στο κρύο
Μ΄ άλλους τρείς απ’ τα Καμίνια
Ξεψαρώνω σε φυλάκιο στην Χίο
Με καψόνια και με πλάκες
Και με φάκες μέσα σ΄ ένα μαγειρείο

Πατημένα 32
Να χορεύουν ζεϊμπεκιά σε λεωφορείο
Πιτσιρίκια, σκουλαρίκια
Φοιτητές, γαλάζιο βλέμμα γυναικείο
Με πετάς και με καρφώνεις
Κάνω στάση στο χειρότερο σημείο
Και βαστιέμαι από χερούλια
Κι από έρωτες που είπαμε αντίο

Κουκάς Γιώργος

Εγώ και συ

Εγώ και εσύ
(διασκευή πάνω στο κομμάτι Amor Amor)

Εσύ
Σ΄ αυτή τη μέρα ηλιαχτίδα μου εσύ
Εσύ
Σ΄ αυτό το άγνωστο ελπίδα μου εσύ
Ναι εσύ
Εισ’ όλα αυτά, και η ζωή μου έχει νόημα πια
Γιατί έχω εσένα
Στον ουρανό μου, στο δικό μου το νησί
έχω εσένα

Ρεφραίν
Και βάζουμε φωτιά τις νύχτες
Πάνω σε δώδεκα πλανήτες
Εγω και συ

Εσύ
Είσαι αλήθεια που δεν βρήκε κανείς
Το παραλήρημα της κάθε μου στιγμής
Στην ζωή μου
Ναι, εσύ
Ταξίδι στην υπερβολή μου, στο νησί μου
Στο γαλάζιο κενό
Σε γαλαξίες μακρινούς αστερισμούς
Με πηγαίνεις

Κουκάς Γιώργος

Σαν ανθρωπος κι εγώ

Σαν άνθρωπος και εγώ
(διασκευή πάνω σε ένα κομμάτι του Johnny Cash)

Σαν άνθρωπος κι εγώ
Σ΄ αυτήν εδώ τη γη
Το κάτι αληθινό
Γυρεύω στην ζωή


Σαν άνθρωπος κι εσύ
Θες κάποιον ν΄ ακουμπάς
Ένα χέρι να πιαστείς
Στα δύσκολα να το κρατάς

Ρεφραίν
Κάπου εδώ στην γη, ζούμε και οι δυό
Κάνε υπομονή θα με βρείς, θα σε βρώ
Θα κάνω υπομονή, και μην τα παρατάς
Μια μέρα την αυγή μαζί μου θα κοιτάς

Σαν άνθρωπος και εσύ
Ζητάς απ’ το Θεό
Το κάτι να φανεί
Το άλλο σου μισό

Σαν άνθρωπος και εγώ
Προσεύχομαι να ‘ρθεις
Στο κόσμο να ‘μαι αυτός
Ο λόγος για να ζεις

Κουκάς Γιώργος

Κάτι άντρες σαν κι εμέ

Κάτι άντρες σαν κι εμέ

Κάτι άντρες σαν κι εμέ
Έχουν χέρια δουλεμέ
Δάκτυλα μουτζουρωμέ
Και καρδιά σακατεμέ

Κάτι άντρες σαν κι εμέ
Μέρα νύχτα οικοδομαί
Πρόσωπο ηλιοκαμέ
Και ζωή ξεμαλιασμέ

Ρεφραίν
Ρε ψευτόκοσμε δουλειά
Που δεν έκανες καμιά
Μια ζωή στις καρπαζιές
Απαντάω με μπουνιές

Ρε ψευτόκοσμε φιλιά
Μες στο στόμα μου βρωμιά
Από κάτι θηλυκές
Που σ αφήνουνε να κλαις

Κάτι άντρες σαν κι εμέ
Μες τον δρόμο σπουδαγμέ
Εχουν χείλη ματωμέ
Και ψυχή κατασκισμέ


Κουκάς Γιώργος

Δεν θέλει γράμματα

Δεν θέλει γράμματα

Τι να μιλήσουμε
Και τι να θίξουμε
Στα ίδια πράγματα
Θα καταλήξουμε

Εσύ θα σκέφτεσαι
Τον εαυτό σου
Και δεν θα σέβεσαι
Τον άνθρωπό σου

Ρεφραίν
Ισως δεν έμαθες, ίσως δεν ξέρεις
Ίσως δεν έτυχε, να το προφέρεις
Δεν θέλει γράμματα για να το ξέρεις
Αγάπη λέγεται και το προσφέρεις

Κι αν ξαναγύριζα
Τι να σου δώσω?
Δεν είσαι άνθρωπος
Για να στεριώσω.

Ψυχή που άδειασες
Πώς να σε νιώσει
Καρδιά που έκαψες
Πώς να ματώσει

Κουκάς Γιώργος

Ο εργένης

Ο Εργένης

Μέσα στο σπίτι του εργένη
Μια πόρτα ξύλινη, σπασμένη
Και η χαρά μέσα σε τζάμι
Μαζί με σκόνη στολισμένη

Μέσα στο σπίτι του εργένη
Μονάχα η νύχτα μπαινοβγαίνει
Και στο ρολόι δυό μαχαίρια
Κόβουν την ώρα περασμένη

Μέσα στο σπίτι του εργένη
Η μοναξιά καλοντυμένη
Και η αγάπη που φορούσε
Ανάποδα και κρεμασμένη

Κουκάς Γιώργος

Στο πορτοφόλι σου

Στο πορτοφόλι σου

Η δική μας ιστορία
Σε θαμπή φωτογραφία τσακισμένη
αγκαλιά μ'εμάς τους δύο
σε μιά σχέση που είχε αχίσει να πεθαίνει .

Την παλιά φωτογραφία
μία είχαμε τραβήξει όλη κι όλη
κολλημένη με ταινία
κουβαλάς με τα ψιλά στο πορτοφόλι .

Ρεφραίν
Κι απ΄ την θήκη της καρδιάς σου
με ψιλά στα μετρητά σου
όποιος και να σ΄ αγκαλιάζει
είμαι στην ταυτότητά σου .

Με διάφανη ταινία
ενωμένοι και οι δυό χαμογελάμε
στην παλιά φωτογραφία
μόλις έσβησε το φλας, μετά πονάμε .

Κι αν με άλλη εμπειρία
νέα πόζα στην ζωή σου έχεις πάρει
Την παλιά φωτογραφία
δεν την έκλεισες ποτέ σ΄ ένα συρτάρι

Κουκάς Γιώργος

Δεν είσαι δίπλα μου

Δεν είσαι δίπλα μου

Πήρες απόφαση να κάνεις το ταξίδι σου
Και σε κανένανε δεν είπες που πηγαίνεις
Χωρίς τηλέφωνα να μάθω για τα νέα σου
Χωρίς διεύθυνση εκεί που τώρα μένεις

Ρεφραίν
Δεν είσαι δίπλα μου τσιγάρο να σου ανάψω
Που είσαι φίλε μου, το κέφι να σου φτιάξω
Με πόσα δάκρυα στα ρούχα μου να γράψω
Μέσα στο χώμα σου το γράμμα μου να θάψω

Πήρες απόφαση να κάνεις το ταξίδι σου
Καράβι ξύλινο που δεν χωράνε δύο
Μέσα στην τσέπη σου η καρδιά μου για μαντήλι σου
Για να σκουπίσεις απ΄ τα χείλη μου το αντίο.

Κουκάς Γιώργος

Σκέτα σ΄αγαπώ με ψέμμα

Σκέτα σ΄ αγαπώ με ψέμα

Είμαι Σάββατο σε μπάρα
Σαν χαμένος στην Σαχάρα, και δεν νοιάζεσαι
Κι αν αξίζω μια πεντάρα
Σε φιλιά με σπαταλάς και με μοιράζεσαι

Πίνω σ΄ αγαπώ με ψέμα
Σε ποτήρια ραγισμένα, μου τα έδωσες
Σκέτα σ΄ αγαπώ με ψέμα
Μου τα στέλνεις κερασμένα, και με τέλειωσες

Ρεφραίν
Ξένα χείλη ξεχειλίζεις και σερβίρεσαι
και στα χείλη μου γυαλί σπασμένο γίνεσαι
ξένο σώμα με αδειάζει από το σώμα σου
κι'ζωή μου θρυματίζεται στο στόμα σου

Σαββατόβραδο σε μπάρα
Στην δική σου την Σαχάρα και δεν μ' έψαξες
Και δεν δίνεις μια δεκάρα
Πως κατάντησα στην έρημο που μ’ έθαψες

Σκέτα σ΄ αγαπώ με ψέμα
Ξαναβάλε μου στο τέρμα να με φτάσουνε
Στάχτη σ΄ αγαπώ και ψέμα
Ξανακέρνα με να πιώ και να με κάψουνε

Κουκάς Γιώργος

Με γεια μου με χαρά μου

Με γεια μου, με χαρά μου

Το βαρέθηκα το City
Τα γενέθλια στο σπίτι θα τα κάνω
Δίπλα με την μοναξιά μου
Θα τα πιούμε στην υγειά μου
Και θ΄ ανάβω και θα σβήνω
Τα τσιγάρα για κεριά μου


Το βαρέθηκα το City
Τα γενέθλια στο σπίτι θα τα κάνω
Θα φορέσω τα καλά μου
Και θα πω στην λεβεντιά μου
Στεναχώριες και σκοτούρες
Να τις γράψω στα παλιά μου

Το βαρέθηκα το City
Τα γενέθλια στο σπίτι θα τα κάνω
Για τα χρόνια τα μονά μου
Για τα χρόνια τα ζυγά μου
Θα τα σπάσω, θα τα κάψω
Και με γεια μου, με χαρά μου

Κουκάς Γιώργος

Ρεξ

Ρέξ

Στο μπαλκόνι μ' έχουν βάλει να κοιμάμαι
στο μπαλκόνι μια κονσέρβα μου πετάνε
στο μπαλκόνι την ζωή μου
δύο άνθρωποι πατάνε


Με τα κάγκελα δεμένο το κορμί μου
ποτισμένη με σκουριά η αναπνοή μου
απ' τα κάγκελα τυλίγω
και στηρίζω την ψυχή μου


Στο μπαλκόνι λερωμένο με κρατάνε
στο μπαλκόνι αν πεθαίνω δεν ρωτάνε
στο μπαλκόνι αν φωνάξω
δύο χέρια με χτυπάνε


Απ' την φύση μου κουνάω την ουρά μου
κι ας την κόβουν απ' τα σκέλια την χαρά μου
το μπαλκόνι μου κοστίζει
λίγο από την ανθρωπιά μου


Γιώργος Κουκάς
(Ο Ρεξ πλέον μένει μαζί μου:-)

Μ' ένα καραβι μεσ΄τα μάτια σου

Θέλω να μπω μ’ ένα καράβι μες τα μάτια σου
Και με το βλέμμα σου ταξίδια να πηγαίνω
Κι όταν αέρας θα φυσά τις βλεφαρίδες σου
Με τα μαλλιά σου τα κατάρτια μου να δένω

Θέλω να μπω μ΄ ένα καράβι μες τα μάτια σου
Να εξερευνήσω τα γαλάζια βλέφαρα σου
Να’ μαι για πάντα στα σκιστά σου μεσοπέλαγα
Και για λιμάνι μου να έχω την καρδιά σου

Θέλω να μπω μ’ ένα καράβι μες τα μάτια σου
Κι όταν θα κλαις δεν θα με νοιάζει να βουλιάξω
Θα κολυμπήσω με συντρίμια από το δάκρυ σου
Και στου κορμιού σου την στεριά, φωτιά θ’ανάψω

Γιώργος Κουκάς

Και τι εγινε

Και τι εγινε

Και τι έγινε που δεν με θέλεις
Δεν με νοιάζει και τόσο
Το χαρτί θα διπλώσω
Μια βαρκούλα να φτιάξω
Τ ' ονομά σου στην πλώρη θα γράψω
Και τους τοίχους μου μπλέ θα τους βάψω


Δεν θα μάθεις ποτέ που σε πήγα
Δεν σε νοιάζει και τόσο
Τα νησιά μου καδράκια
Απ’ τις μπρίζες περνούν δελφινάκια
Και οι φάροι δυο πόντοι καρφάκια


Και τι έγινε που δεν με θέλεις
δεν με νοιάζει και τόσο
Τα χαρτιά θα κολλήσω
αετό για να φτιάξω
Τ’ όνομά σου στο κέντρο θα γράψω
Σ’ οποιον θέλω ουρανό θα πετάξω


Δεν θα μάθεις ποτέ που σε πήγα
Δεν σε νοιάζει και τόσο
Στο λευκό μου ταβάνι
Το πολύφωτο ήλιο έχω κάνει
Μεσ ' το σύμπαν πετάς και σε χάνει


Γιώργος Κουκάς
(Το κομμάτι έχει μελοποιηθεί απο τον Χρήστο Δημητριάδη)